Bunnag

Die Familie Bunnag (thailändisch สกุลบุนนาค) ist eine der großen Familien Siams (bzw. Thailands). Sie stammt von Einwanderern aus Persien ab. Der Stammvater Bunnag war ein Kindheitsfreund und enger Vertrauter von König Rama I., der 1782 die bis heute regierende Chakri-Dynastie gründete. Unter den Königen Rama III. und Rama IV. waren die Bunnag mit Abstand die mächtigste unter Siams höfischen Familien, kontrollierten lange Zeit das Schatz- und das Kriegsministerium. Sie spielten auch bei der Bestimmung des Erbfolgers eine entscheidende Rolle. Erst Rama V. beschränkte im späten 19. Jahrhundert ihre Macht, um sie bei sich selbst zu konzentrieren. Mitglieder der Familie sind aber bis in die heutige Zeit in der Politik, Wirtschaft und Gesellschaft Thailands sehr einflussreich.

Die Gründer-Generation

Etwa im Jahr 1602 (964 C.S., einem Jahr des Tigers[1]), gegen Ende der Regierungszeit von König Naresuan, erreichten zwei Brüder das Königreich von Ayutthaya. Sie waren Händler, ihre Nachkommen glauben, dass sie aus Qom in Persien kamen, wo sowohl Persisch als auch Arabisch gesprochen wurde. Beide Brüder ließen sich zunächst in Siam nieder, um hier Handel zu treiben. Vermutlich waren sie sehr begabte Händler, denn sie erhielten sehr schnell eine Anstellung bei der Regierungsstelle, die für den Übersee-Handel zuständig war. Sicherlich waren ihre Sprachkenntnisse dabei auch von Vorteil. Scheich Ahmad (auch: Scheich Ahmad Qomi –เชคอหมัดคูมี), der ältere, wurde bald von König Songtham zum Phrakhlang (Schatzminister, der auch für auswärtige Angelegenheiten zuständig war) befördert. Obwohl dieses Ministerium eigentlich traditionell eher für die Provinzen im Norden und Nordosten des Landes zuständig war, oblag ihm der Handel mit dem Indischen Ozean, der sich an der Küste der Bucht von Martaban und in Tenasserim konzentrierte. Wahrscheinlich sollte durch die Anhäufung von Einwanderern in den Ministerien von Mahatthai (Hauptstadt-, Palast-, Landwirtschafts- und Finanzministerien) und dem Phrakhlang mit ihren Handelsgütern und wirtschaftlichen Möglichkeiten im Außenhandel ein Gegengewicht geschaffen werden zu der Manpower des Kalahom-Ministeriums (Ministerium der südlichen Provinzen), dem der Handel über das Südchinesische Meer und den Golf von Siam unterstellt war und das traditionell von der siamesischen Elite kontrolliert wurde.

Der jüngere der beiden persischen Brüder, Mahumat Said (thailändischมหฺหมัดสะอิด), kehrte bald in sein Heimatland zurück. Ob er jemals wieder nach Siam zurückkam ist ungewiss. Scheich Ahmad heiratete eine siamesische Frau mit dem Namen Choei (thailändischเชย) und gründete so die Familie, die später als Bunnag-Familie bekannt wurde. Scheich Ahmad und seine Frau hatten drei Kinder: Chuen(thailändischชื่น), einen Sohn, der unter König Prasat Thong das Amt seines Vaters übernahm, Chom (ชม), einen Sohn, der sehr früh an einem Fieber starb, und Chi (ชี), eine Tochter, die allerdings nicht verheiratet war und auch keinen Adelstitel trug.[2]

Scheich Ahmad wurde außerdem das erste Oberhaupt der moslemischen Gemeinde in Siam (Scheich-ul-Islam), welches seitdem mit dem Titel Chula Ratchamontri (thailändischจุฬาราชมนตรี) verbunden ist. Historiker haben herausgefunden, dass seither von 17 Chula Ratchamontri 13 die Nachkommen von Scheich Ahmad waren.[3]

Obwohl es zu jener Zeit zu häufigen Umgruppierungen innerhalb der Ministerien kam, schien Scheich Ahmad seine Position als Phrakhlang mit dem Adelstitel „Chao Phraya Bowon Ratchanaiyok“ (thailändischเจ้าพระยา บวรราชนายก) bis zu seinem Lebensende innegehabt zu haben. Sein Nachfolger war sein ältester Sohn Chuen, der unter dem Titel „Chao Phraya Aphai Racha“ (thailändischเจ้าพระยา อภัยราชา – ชื่น) im Jahr 1630 sein Amt antrat. Im Jahr 1670 wurde er wiederum von seinem ältesten Sohn Sombun abgelöst, er trug den Titel „Chao Phraya Chamnanphakdi“. Diese Linie wurde erst unterbrochen, als 1685 ein griechischer Abenteurer, Constantine Phaulkon, von König Narai in dieses Amt eingesetzt wurde.

Im Reisebericht einer persischen Mission, die 1685–1686 in Siam weilte, wird erwähnt, dass die Nachkommen des Scheich Ahmad enge Beziehungen zu der persischen Händlergemeinschaft pflegten.[4]

Zu den Adelstiteln siehe auch: Thailändische Adelstitel.

Abstammungslinie Rattanakosin

Folgende Liste soll eine grobe Übersicht geben. (Die Seitenangaben in eckigen Klammern beziehen sich auf die Seite der Online-Biografien. Arabische Nummern bezeichnen die Geburtsreihenfolge für Söhne, römische die für Töchter. Nicht alle Söhne/Töchter sind auf den 115 Biografieseiten der Website der Bunnags ausführlich beschrieben.)

Stammvater

Der Stammvater der heutigen Bunnag-Familie, ein Nachfahre von Scheich Ahmad, hieß mit Geburtsnamen Bunnag. Er lebte von 1738 bis 1801 und war ein Kindheitsfreund von Thong Duang, dem späteren Chaophraya Chakri, der 1782 schließlich König Rama I. wurde und die bis heute regierende Chakri-Dynastie begründete. Thong Duang und Bunnag heirateten zwei Schwestern, was die Bindung der beiden noch verstärkte. Nachdem er König wurde, machte Rama I. Bunnag zum Kalahom (Kriegsminister) und verlieh ihm den Titel Chaophraya Ankha-Mahasena (เจ้าพระยาอรรคมหาเสนา).

Generation 2: Dit und That Bunnag

Chaophraya Prayurawong (Dit Bunnag)
  • 1 Dit/Disดิศ (Somdet Chaophraya Borommaha Prayurawong -สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาประยูรวงศ์, genannt Somdet Chaophraya Ong Yai - „der große Somdet Chaophraya“; 2331–2398 BE, 1788–1855 AD), Mahatlek (königlicher Page) bei Rama I., Krommatha (Handels- und Außenminister) und Phrakhlang (Schatzminister) bei Rama II. (ab 1822) bis IV., Kalahom (Kriegsminister) bei Rama III. (ab 1830) und Rama IV.; er spielte eine entscheidende Rolle bei der Thronbesteigung sowohl von Chetsadabodin (Rama III.) 1824, der eigentlich nur ein Prinz zweiten Grades war, als auch von Mongkut (Rama IV.) 1851. Als es zu Erbfolgestreitigkeiten zwischen den Söhnen Ramas III. und Mongkut kam, leitete er als höchstrangiger Minister den Großen Rat und bezog eindeutig für Mongkut Stellung. Dieser war ihm anschließend zutiefst verpflichtet und entlohnte ihn und seine Familie mit höchsten Positionen und größtem Einfluss.[5]
Statue des Chaophraya Phichaiyat (That Bunnag) vor dem nach ihm benannten Wat Phichaiyat
  • 2 Thatทัต (Somdet Chaophraya Borommaha Phichaiyat – สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาพิไชยญาติ, genannt Somdet Chaophraya Ong Noi – „der kleine Somdet Chaophraya“; 2334–2400 BE, 1792–1857), Kalahom unter Rama III.

Einem Bericht zufolge hat sich König Rama IV. (Mongkut) bei einer Zeremonie im September 1851, bei der That ein neuer Ehrenname verliehen wurde, entgegen dem Protokoll vor den beiden Somdet Chaophraya niedergeworfen.[6] Das Partikel ong in der üblichen Bezeichnung für die beiden Bunnag-Patriarchen (Ong Yai und Ong Noi) war eigentlich Mitgliedern der Königsfamilie vorbehalten.[7] Die Bunnag waren, wie König Rama IV. Teil der „fortschrittlichen Partei“ Siams, die Reformen und Öffnung zum Westen vorantrieb.[8]

Bunnag hatte noch zahlreiche weitere Kinder aus seinen neun Ehen. Relevant sind vor allem mehrere seiner Töchter:

  • Drei ältere Schwestern von Dit und That (Töchter Bunnags mit seiner Hauptfrau Nuan, der Schwester von Königin Amarindra) bekamen verantwortungsvolle Positionen in der Palastverwaltung: Chao Khun Ying Nun (นุ่น) im Großen Palast, Chao Khun Ying Khum (คุ้ม) im Vorderpalast und Chao Khun Ying Tai (ต่าย) im Haushalt von Prinzessin Theppayawadi.

Rama I. ehelichte insgesamt fünf Töchter Bunnags als Nebenfrauen:

  • Chao Chom Manda Tani (เจ้าจอมมารดาตานี); ihr Sohn Prinz Surinthararak (1790–1830) übernahm unter Rama II. die Aufsicht über das Hauptstadt-, während der Herrschaft Ramas III. über das Schatz- und Außenhandelsministerium (das sein Onkel Dit Bunnag leitete) und betätigte sich außerdem als Dichter.
  • Chao Chom Chit, Som, Chu und Nok blieben kinderlos

Generation 3

Linie Dit Bunnag (1.-)

Chaophraya Si Suriyawong (Chuang Bunnag)
  • 1.1 Chuangช่วง (Somdet Chaophraya Borommaha Si Suriyawong -สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์) (1808–1882) [S. 1–5], studierte Schiffsbau und Nautik; Kalahom (Minister der Südprovinzen) unter Rama IV. (1855–1869), Regent für den noch minderjährigen König Rama V. (Chulalongkorn) von 1868 bis 1873. Laut John Bowring (dem zeitgenössischen britischen Gesandten) lag die wahre Macht während der Regierungszeit von Rama IV. bei seinem Kalahom, während sich der König nur für Zeremonien begeisterte. Andere Ausländer sagten sogar, dass der Kalahom der wahre König sei.[9] Er spielte eine wesentliche Rolle beim Abschluss der Handelsverträge Siams mit Großbritannien und anderen westlichen Nationen (u. a. Bowring-Vertrag). Nach dem Tod Rama IV. war Si Suriyawongs Regentenposition die Bedingung dafür, dass Chulalongkorn überhaupt König werden konnte. Als Regent trieb der reformorientierte Si Suriyawong die Abschaffung der Sklaverei voran, was sich aufgrund des Widerstands von Traditionalisten allerdings nur schrittweise umsetzen ließ.[10]
  • 1.2 Chumชุ่ม (Phraya Montri Suriyawong -พระยามนตรีสุริยวงศ์) (1820–1866) [S.6], 18 Söhne, 10 Töchter; Sondergesandter an den Hof der britischen Königin Victoria (1857)
  • 1.3 Khamขำ (Chaophraya Thipphakorawong Mahakosathibodi -เจ้าพระยาทิพากรวงศ์มหาโกษาธิบดี) (1813–1870) [S.7], kinderlos, Phrakhlang (Schatz- und Außenminister, 1851–1865) und enger Vertrauter von Rama IV., Autor der Königlichen Chroniken von Rattanakosin (Regierungszeiten von Rama I.–III.) und eines Werks über Naturphänomene, das versuchte, damals verbreitete abergläubische Vorstellungen zurückzudrängen,[11] sowie von „Verteidigung der Polygamie“;[12] veröffentlichte außerdem Artikel über Wissenschaft und Buddhismus in der sich entwickelnden siamesischen Presse.[13]
  • 1.4 Mekเมฆ (Phraya Wongsaphoranaphusit -พระยาวงศาภรณภูษิต) (1821–1889) [S.8]
  • 1.5 Toโต (Phraya Ratchanuwong Ratchinikunพระยาราชานุวงศ์ราชินิกุล)(1822–1870) [S.8]
  • 1.6 Nok Yungนกยูง (Phraya Aphaiyasongkhramพระยาอภัยสงคราม) (1823–1866) [S.8]
  • 1.7 Wan/Wan Parianวัน/วันเปรียญ (Phraya Si Soraratchaphakdiพระยาศรีสรราชภักดี)(1830–1883) [S.9]
  • 1.8 Thuamท้วม (Chaophraya Phanuwong Mahakosathibodiเจ้าพระยาภาณุวงศ์มหาโกษาธิบดี)(2373–2456 BE, 1830–1913 AD) [S.10], Außenminister unter Rama V. (1871–1881)
  • 1.9 Chonจร (Phra Phromathibanพระพรหมธิบาล)(2379–2436 BE, 1836–1893 AD) [S.11]
  • 1.10 Tuตู้ (Phra Rattananyapatiพระรัตนาญัปติ)(2379–2436 BE, 1836–1893 AD) [S.11]
  • 1.11 Poเปาะ (Phra Satchaphiromพระสัจจาภิรมย์) (2379–2426 BE, 1836–1883 AD) [S.11]
  • 1.12 Chinจีน (Phraya Uthaiyathamพระยาอุไทยธรรม)(2379–2454 BE, 1836–1911 AD) [S.11]
  • 1.13 Yotหยอด (Nai Rakphuwanatนายรักษ์ภูวนารถ)(2381–2415 BE, 1838–1872 AD) [S.11]
  • 1.14 Thetเทศ (Chaophraya Thipphakorawongเจ้าพระยาทิพากรวงศ์ Chaophraya Suraphanphisutเจ้าพระยาสุรพันธ์พิสุทธิ์)(2384–2450 BE, 1842–1907 AD) [S.12], leitender Bevollmächtigter (Gouverneur) für das Monthon Ratchaburi
  • 1.15 Phonพร (Chaophraya Phatsakorawongเจ้าพระยาภาสกรวงศ์) (2392–2463 BE, 1849–1920 AD) [S.13]; 15.–19. Lebensjahr in Ausbildung in England, sprach und schrieb fließend Englisch; Landwirtschaftsminister (1892–1894) und Kultusminister (1892–1902) unter Rama V.

Linie That Bunnag (2.–)

Königliche Nebenfrau Samli mit ihren Töchtern
  • 2.1 Sanitสนิท (Phra Suriyaphakพระสุริยภักดี) [S.14], Generalkommissar der Polizei unter Rama III.
  • 2.9 Phaeแพ (Chaophraya Si Phiphatเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์) [S.15]ตำแหน่งจางวางพระคลังสินค้า
  • 2.10 Yaemแย้ม (Phraya Woraphong Phiphatพระยาวรพงศ์พิพัฒน์) [S.16]ตำแหน่งจางวางมหาดเล็ก
  • 2.11 Iamเอี่ยม (Phraya Itsaranuphapพระยาอิสรานุภาพ) [S.16]อธิบดีกรมมหาดไทย ฝ่ายพระราชวังบวรวิไชยชาญ
  • 2.12 Chamฉ่ำ (Phraya Kalahom Ratchasenaพระยากลาโหมราชเสนา) [S.17]อธิบดีนครบาล
  • 2.15 Toโต (Phraya Nanaphithaphasiพระยานานาพิธภาษี) [S.17]เจ้ากรมพระคลังสินค้า
  • 2.16 Chotiโชติ (Nai Chaiyakhan Hum Phrae Mahatlekนายไชยขรรค์หุ้มแพรมหาดเล็ก) [S.17] (2378–2402 BE, 1835–1859 AD)
  • 2.? Samli (Chao Khun Chom Manda Samliเจ้าคุณจอมมารดาสำลี; 1835–1900), Nebenfrau von König Rama IV., Mutter von Königin Sukhumala Marasri (Hauptfrau von Rama V.)

Generation 4

Linie Dit

Chaophraya Surawong Waiyawat (Won Bunnag)
  • 1.1.1 Wonวร (Chaophraya Surawong Waiyawatเจ้าพระยาสุรวงศ์ไวยวัฒน์) [S.18] (2371–2431 BE, 1828–1888 AD); Oberkommandierender der Marine, Kalahom (Kriegsminister) unter Rama V. von 1869 bis 1888
  • 1.2.2 Chuenชื่น (Maha-Ammat-Tho Phraya Montri Suriyawongมหาอำมาตย์โท พระยามนตรีสุริยวงศ์) [S.19] (2389–2458 BE, 1846–1915 AD); Gouverneur von Phuket, Hochkommissar König Ramas V. in Lan Na
  • 1.2.4 Chomชม (Phraya Ratchaphongsanurakพระยาราชพงศานุรักษ์) [S.19] (2391–2437 BE, 1848–1894 AD), Gouverneur der Provinz Samut Songkhram
  • 1.2.5 Choeiเชย (Phra Si Thammasatพระศรีธรรมสาส์น) [S.20] (2394–2433 BE, 1851–1890 AD), Krommatha (Handelsminister)
  • 1.2.6 Chaeแฉ่ (Phraya Kraiphet Rattanasongkhramพระยาไกรเพชรรัตนสงคราม) [S.21] (2395–2456 BE, 1852–1913 AD), leitender Bevollmächtigter für das Monthon Nakhon Sawan
  • 1.2.9 Son Mahatlek (Nai Son Mahatlekนายสอนมหาดเล็ก) [S.21]
  • 1.2.11 Choemเจิม (Phra Phakdi Phiratchaphakพระภักดีพิรัชภาค) [S.21] (2402–2481 BE, 1859–1938 AD)มหาดเล็ก สังกัดกองพิเศษ กรมตำรวจ
  • 1.2.12 ThapThimทับทิม (Ammat-Ek Phraya Mahaburiromอำมาตย์เอก พระยามหาบุรีรมย์) [S.21] (2406–2478 BE, 1863–1935 AD), Gouverneur der Provinz Samut Prakan
  • 1.2.14 Koetเกิด (Maha-Ammat-Ek Phraya Suriyanuwatมหาอำมาตย์เอก พระยาสุริยานุวัตร) [S.22] (2405–2479 BE, 1862–1936 AD), Phrakhlang (Schatzminister) unter Rama V. (1906–1907), Minister ohne Geschäftsbereich in der Regierung Phraya Phahon Phonphayuhasena (1933–1936)
  • 1.2.16 Chitจิตร (Phraya Ramphaiphong Boriphatพระยารำไพพงศ์บริพัตร) [S.23] (2406–2470 BE, 1863–1927 AD), Beamter bei der Königlichen Eisenbahn; sein einziges Kind (Sohn) verstarb jung
  • 1.4.1 Riuริ้ว (Chamuen Sak Boribanจมื่นศักดิ์บริบาล) [S.24]
  • 1.4.5 Lekเล็ก (Luang Sinlapasan Sarawutหลวงศิลปสารสราวุธ)[S.24]
  • 1.4.7 Butบุตร (Luang Si Rattanakosinหลวงศรีรัตนโกสินทร์)[S.24]
  • 1.5.1 Yaiใหญ่ (Nai Rong Sanoe ngan praphatนายรองเสนองานประภาษ) [S.25]
  • 1.5.2 Chaemแช่ม (Nai Phinitcharatchakanนายพินิจราชการ) [S.25] hatte 2 Söhne und 1 Tochter
  • 1.6.1 Watหวาด (Phraya Ankharatchanathaphakdiพระยาอรรคราชนารถภักดี) [S.26]
  • 1.7.2 Phin Thep Chaloemพิณเทพเฉลิม (Chamuen Thippharaksaจมื่นทิพรักษา) [S.27] (2407–2470 BE, 1864–1927 AD), 3 Töchter
  • 1.8.1 Sut Chai [S.28]
  • 1.8.2 Thui [S.28]
  • 1.8.4 Pia [S.28]
  • 1.8.8 Thiam [S.28]
  • 1.8.9 Thep [S.28]
  • 1.8.11 Thuek [S.28]
  • 1.8.12 Thiu [S.28]
  • 1.8.13 Nai Phuean Mahatlek [S.28]
  • 1.8.15 Thaen [S.28]
  • 1.9.2 Wut [S.29]
  • 1.9.5 Phat Mahatlek [S.29]
  • 1.9.8.Chaem [S.29]
  • 1.10.1 I [S.30]
  • 1.12.1 Choem [S.30]
  • 1.12.3 Thing [S.30]
Luang Wichan Phandakit (Chaeo Bunnag)
Prinzessin Oraprabandh Rambai, Tochter von On Bunnag und König Rama V.
  • 1.14.1 Thianเทียน (Phraya Suraphanphisutพระยาสุรพันธ์พิสุทธิ์) [S.31]
  • 1.14.2 Thiamเทียน (Phraya Surinthararuechaiพระยาสุรินทรฤาไชย), Gouverneur der Provinz Phetchaburi (1894–98) [S.32]
  • 1.14.3 Thaep (Phra Satchaphiromพระสัจจาภิรมย์) [S.32]
  • 1.14.5 Thaiไท (Phraya Mahanuphapพระยามหานุภาพ), Chef der Polizei [S.32]
  • 1.14.7 Choeiเชย (Phra Ratchawisut Wisutthirakพระราชวิสูตรวิสุทธิรักษ์), Beamter im Schatzministerium [S.33]
  • 1.14.8 Chuanชวน (Luang Phakdiborirakหลวงภักดีบริรักษ์)[S.33], stellvertretender Gouverneur der Provinz Phetchaburi
  • 1.14.9 Lekเล็ก (Luang Mahatthaiหลวงมหาดไทย), Beamter in der Provinzverwaltung von Phetchaburi [S.33]
  • 1.14.10 Phirom/Phlongโพล้ง (Phra Phirom Senaพระภิรมย์เสนา)[S.33]
  • 1.14.13 Choemเจิม (Chamuen Manathian Phithakจมื่นมณเฑียรพิทักษ์)[S.33]
  • 1.14.14 UnMahatLek [S.33]
  • 1.14.15 Niamเนียม (Luang Nasaliหลวงนาสาลี) [S.33]ข้าราชการเมืองเพชรบุรี
  • 1.14.19 Inอิ้น (Oberst Phraya Suraphan Seniพันเอก พระยาสุรพันธ์เสนี) [S.34], Gouverneur der Provinz Phetchaburi, Minister ohne Geschäftsbereich in der Regierung Pridi Phanomyong (1946)
  • 1.14.20 Hokฮก (Phraya Phichaiyachanruetพระยาพิชัยชาญฤทธิ์) [S.35]
  • 1.14.21 Itอิศร์ (Luang Aisun Sitthiwichaiหลวงไอศูรย์สุทธิวิไชย) [S.35]
  • 1.14.22 Unอุ่น (Luang Wichitrasuraphanหลวงวิจิตรสุรพันธ์) [S.35]
  • 1.14.23 Khluiคลุ้ย (Luang Samanananthaphakหลวงสมานนันทพรรค) [S.35]
  • 1.14.24 Chaeoแจ๋ว (Luang Wichan Phandakitหลวงวิจารณ์ภัณฑกิจ) [S.36]
  • 1.14.26 Hakฮัก (Phra Suraphanthathitพระสุรพันธาทิตย์) [S.36]
  • 1.14.27 Khlaiคลาย (Luang Wisut Atsadonหลวงวิสูตรอัศดร) [S.36]
  • 1.14.30 Ming [S.36]
  • 1.14.xxvii Khlip (Khlip Wanphruekphichanขลิบ วันพฤกษ์พิจารณ์) [S.36], Ehefrau von Phraya Wanphruekphichan (Thongkham Savetsila), Mutter des Außenministers Siddhi Savetsila
  • 1.14.? Onอ่อน (Chao Chom Manda Onเจ้าจอมมารดาอ่อน; 1867–1969), Nebenfrau von König Rama V., Mutter von Prinzessin Oraprabandh Rambai und Prinzessin Adisaya Suriyabha
  • 1.15.1 Pheng [S.37]
  • 1.15.3 Phason [S.37]

Linie That

  • 2.9.1 Sombun (Phra Inthrathiban) [S.38]
  • 2.9.3 Pia (Phra Aphaiyaboriban) [S.38]
  • 2.9.5 Thamaya (Luang Satrathikranaruetthi) [S.38]
  • 2.9.6 Sawat (Luang Prasitthiburirak) [S.38]
  • 2.9.7 Chom (Luang Ratchadecha) [S.38]
  • 2.9.8 Yuean (Luang Lahuthan Phithak) [S.38]
  • 2.9.9 Yai (Chamuen Rachamat) [S.38]
  • 2.9.10 Chuen (Phra Intharaphiban) [S.38]
  • 2.9.11 Longหลง (Kapitän z. S. Phraya Suntharanukit Prichaนาวาเอก พระสุนทรานุกิจปรีชา), Jurist, Beamter im Marineministerium [S.38]
  • 2.9.? Daeng (Mom Daeng Pramoj na Ayutthayaหม่อมแดง ปราโมช ณ อยุธยา), Ehefrau von Prinz Kamrob, Mutter der Ministerpräsidenten Seni und Kukrit Pramoj
  • 2.10.2 Surai (Phra Phadungwanarak) [S.39]
  • 2.10.3 Put (Phra Banruesinghanat) [S.39]
  • 2.10.4 Chon (Luang Phithak Naruebet) [S.39]
  • 2.10.5 Phloi [S.39]
  • 2.10.6 Chaem Mahatlek [S.39]
  • 2.11.1 Bunrueang (Phra Phromthiban) [S.40]
  • 2.11.4 Det (Phraya Phaibun Sombat), Vizedirektor der Finanzbehörde (1900) [S.40]
  • 2.11.5 Lat (Phra Inthrarak) [S.40]
  • 2.11.6 Wek (Phra Siphithak) [S.40]
  • 2.11.7 Arun (Nai Ratchachinda) [S.40]
  • 2.11.8 Sang (Nai Suriyawut) [S.40]
  • 2.12.1 Pan (Luang Surawiset Sakdawut) [S.41]
  • 2.15.2 Chuen (Phra Nanaphitphasi), Partner der Siam Land, Canals and Irrigation Company[14] [S.41]
  • 2.15.3 Chom (Luang Sawatdikosa) [S.41]
  • 2.15.5 Chu (Luang Phiphitphakdi) [S.41]
  • 2.15.6 Liam [S.68 erwähnt]
  • 2.15.8 Sananสนั่น (Maha-Sawek-Tri Phraya Thepmonthianพระยาเทพมณเฑียร), Direktor des Königlichen Schatzamts [S.41]
  • 2.15.9 Chit [S.68 erwähnt]
  • 2.15.11 Mongโหม่ง (Polizei-Oberst Phraya Phatsadiklangพระยาพัศดีกลาง), Leiter des Polizeigefängnisses Bangkok, Kommandeur der Einheit für Schwerverbrechen der Strafvollzugsbehörde unter Rama VI. [S.41]
  • 2.16.i Choeng [S.41]

Generation 5

Linie Dit

Prinzessin Srivilailaksana, Tochter von Phae Bunnag und König Rama V.
  • 1.1.1.1 Chaiชาย (Phraya Praphakorawong Worawutthiphakdiพระยาประภากรวงศวรวุฒิภักดี) [S.41] Oberhofmeister und Befehlshaber der Marine unter Rama V.
  • 1.1.1.2 Toโต (Chaophraya Surawong Watthanasakเจ้าพระยาสุรวงศ์วัฒนศักดิ์) [S.42], Generalleutnant und persönlicher Adjutant des Königs Rama V.
  • 1.1.1.3 Lekเล็ก (Phraya Ratchanuwongพระยาราชานุวงศ์) [S.43], Beamter im Schatzministerium unter Rama VI.
  • 1.1.1.4 Mao (Luang Chakrayananuphichan) [S.43]
  • 1.1.1.5 Miu [S.43]
  • 1.1.1.9 Bin (Luang Surinthararuetthi) [S.43]
  • 1.1.1.10 Thuan (Phra Phairatchaphakphakdi), Mitglied der siamesischen Delegation zur Weltausstellung Paris 1878[15] [S.43]
  • 1.1.1.11 Liamเหลี่ยม (Phra Prachakarakit Wichan) [S.43]
  • 1.1.1.14 Saiสาย (Generalmajor Phraya Surinthararatchaseniพระยาสุรินทรราชเสนี; 1861–), Generalinspekteur für Beschaffung des Heeres [S.44]
  • 1.1.1.16 Anอั้น (Phraya Songsuradetพระยาทรงสุรเดช) [S.44]
  • 1.1.1.17 At (Luang Amonsak Prasit) [S.44]
  • 1.1.1.19 Choemเจิม (Phraya Si Satchanalaiพระยาศรีสัชนาลัย) [S.44]
  • 1.1.1.21 Phumพุ่ม (Maha-Ammat-Tho Phraya Maitri Wiratchakruetพระยาไมตรีวิรัชกฤตย์), stellvertretender Staatssekretär im Außenministerium (1914–18), Interims-Staatssekretär im Außenministerium (1933–34) unter seinem Neffen Tom (1.1.1.2.8) als Außenminister [S.44]
  • 1.1.1.24 Sapสรรพ (Kapitän z. S. Phra Amon-Mahadet, ab 1919 Phraya Phithak-Chonlahan; 1866–1920), ging in Paris zur Schule, königlicher Page, tätig im Heeres- und Außenministerium, allgemeiner Berater der Regierung, Schatzministerium; ab 1902 Marineoffizier, Leiter der Rüstungsabteilung im Marineministerium [S.45]
  • 1.1.1.26 Chuai (Phra Arasumphlaphiban) [S.45]
  • 1.1.1.30 Meเหม (Phraya Niphat Suriyanuwongพระยานิพัทธสุริยานุวงศ์) [S.45]
  • 1.1.1.34 Ueamเอื้อม (Phraya Aramanathianพระยาอร่ามมณเฑียร) [S.45]
  • 1.1.1.? KaiPa [erwähnt S. 77]
  • 1.1.1.? Phaeแพ (Chao Khun Phra Prayurawongเจ้าคุณพระประยูรวงศ์; 1854–1943), Nebenfrau von Rama V., Mutter der Prinzessinnen Srivilailaksana, Suvabaktra Vilayabanna und Bandhavanna Varobhas
  • 1.1.1.? Motโหมด (Chao Chom Manda Motเจ้าจอมมารดาโหมด; 1862–1932), Nebenfrau von Rama V., u. a. Mutter von Prinz Abhakorn Kiartiwongse
  • 1.2.2.1 Wichianวิเชียร (Phraya Montri Suriyawongพระยามนตรีสุริยวงศ์) [S.46], erster Botschafter in Japan unter Rama VI.
  • 1.2.2.6 Chenเชน (Nai Sanphawichaiนายสรรพวิไชย) [S.46]
  • 1.2.2.9 Chotชด (Chamuen Sawatdi Winitchaiจมื่นสวัสดิวินิจฉัย) [S.46]
  • 1.2.2.11 Chotiโชติ (Chamuen Chong Raksa-ongจมื่นจงรักษาองค์) [S.46]
  • 1.2.4.1 Chaiyamongkonไชยมงคล (Luang Wichit Surakraiหลวงวิชิตสุรไกร) [S.47]
  • 1.2.4.2 Chuanชวน (Luang Aramrueangruetหลวงอร่ามเรืองฤทธิ์) [S.47]
  • 1.2.4.3 Chaiชาย (Phraya Ratchaphongsanurakพระยาราชพงศานุรักษ์) [S.47]
  • 1.2.4.9 Chapฉาบ (Phra Phiphitthanasanพระพิพิธธนสาร) [S.47]
  • 1.2.4.11 Chaoเชาวน์ (Korvettenkapitän Luang Chao Prichalakนาวาตรีหลวงเชาวน์ปรีชาลักษณ์) [S.47]
  • 1.2.4.i Prachumwong (Khunying Prachumwongคุณหญิงประชุมวงศ์) [S.48]
  • 1.2.4.ii ChueaSai Wathanawong (Mom Chueasai Watthanawongหม่อมเชื้อสาย วัฒนวงศ์) [S.48]
  • 1.2.5.5 BunChuบุญชู (Phraya Amaruetthithamrongพระยาอมรฤทธิธำรงค์) [S.49] Gouverneur der Provinz Ayutthaya und der damaligen Provinz Takua Pa
  • 1.2.6.1 Chaฉ่า [S.49] (2413–2453 BE) Sekretär seines Vaters, des leitenden Bevollmächtigten für die Monthon Nakhon Sawan und Ratchaburi; Übersetzer bei der Königlichen Eisenbahn und der Forstverwaltung sowie der Verwaltung des Monthon Phuket
  • 1.2.6.vi Nueang Ladawanเนือง ลดาวัลย์ [S.49]
  • 1.2.6.2 Chiฉี่ (Phraya Montri Suriyawongพระยามนตรีสุริยวงศ์) [S.49], leitender Bevollmächtigter für das Monthon Ratchaburi unter Rama V.
  • 1.2.9.2 Somสม (Phra Phiphat Phumiphakพระพิภัชภูมิภาค) [S.50]
  • 1.2.9.3 Chueanเชือน (Khun Banhanworakitขุนบรรหารวรกิจ) [S.50]
  • 1.2.9.4 Chopชอบ (Luang Kowithaworakanลวงโกวิทวรการ) [S.50]
  • 1.2.11.2 Prasoetประเสริฐ (Hauptmann Khun Prasoet Surakamร้อยเอกขุนประเสริฐสุรกรรม) [S.50]
  • 1.2.11.3 Buaบัว (Oberleutnant Khun Boworayutthayothinร้อยโทขุนบวรยุทธโยธิน) [S.50]
  • 1.2.12.1-12 (12 Geschwister), Namen der Brüder: Phethaiเพทาย, Thepเทพ, Thadaธาดา, Korvettenkapitän Chaturanนาวาตรีจาตุรนต์, Kapitänleutnant Samranเรือเอกสำราญ, Hauptmann (Luftwaffe) Phetเรืออากาศเอกเพชร usw.
  • 1.2.14.1 Krachangกระจ่าง (Luang Suriyaphong Phisutthiphaetหลวงสุริยพงศ์พิสุทธิแพทย์) [S.50] Chefarzt der Thailändischen Staatseisenbahn
  • 1.2.14.3 Prachuap (Dr. Prachuap Bunnagดร.ประจวบ บุนนาค) [S.50], Gesundheitsminister in der Regierung Khuang Aphaiwong (1947–48)
  • 1.4.?.? Chuea [erwähnt S. 80]
  • 1.6.1.1 Naหนา (Phraya Dechanuchitพระยาเดชานุชิต) [S.51]
  • 1.6.1.2 Baenแบน (Phraya Witchayathibodiพระยาวิชยาธิบดี) [S.51]
  • 1.6.1.3 Toโต (Phrathep Songkhramพระเทพสงคราม) [S.51]
  • 1.6.1.4 Piuปิ๋ว (Phraya Si Thammasakkaratพระยาศรีธรรมศกราช) [S.52]
  • 1.6.1.5 Yaiใหญ่ (Phraya Wisutthiratcharangsanพระยาวิสุทธิราชรังสรรค์) [S.52]
  • 1.6.1.6 Lekเล็ก (Luang Winittanarakanหลวงวินิตนราการ) [S.52]
  • 1.7.2.i Mom Phian Thewakunหม่อมเพี้ยน เทวกุล [S.53]
  • 1.7.2.ii Mom Phroi Suphin Worawan (หม่อมพร้อยสุพิณ) [S.53], 2. Ehefrau von Prinz Wan Waithayakon
  • 1.8.1.1 Sut Chit [S.54]
  • 1.8.1.3 Chui [S.54]
  • 1.8.2.1 Than [S.54]
  • 1.8.2.ii Ayu Yuen [S.54]
  • 1.8.4.3 Thoet [S.55]
  • 1.8.4.vi Mani Siriworasan [S.56]
  • 1.8.11.1 Thoet [S.57]
  • 1.8.13.1 Phen [S.57]
  • 1.9.2.1 Sawat [S.58]
  • 1.9.5.1 Phin [S.59]
  • 1.9.8.1 Pranit [S.59]
  • 1.9.8.2 Prasit [S.59]
  • 1.9.8.3 Prasoet [S.59]
  • 1.9.8.4 Prakop [S.59]
  • 1.10.1.1 Chit [S.59]
  • 1.12.3.3 Phrom [S.59]
  • 1.14.1.3 Thuan [S.60]
  • 1.14.1.7 Sap [S.60]
  • 1.14.3.1 Thup [S.60]
  • 1.14.5.1 Tho [S.61]
  • 1.14.5.3 Thoenเทิน [S.61] (Phra Phisansuriyasakพระพิศาลสุริยศักดิ์)
  • 1.14.5.4 Thawin [S.61]
  • 1.14.14.1 Akhom [S.62]
  • 1.15.?.? Phit [erwähnt S. 111]
  • 1.15.?.? Phing [erwähnt S. 86]

Linie That

  • 2.9.1.1 Khun Phak DiAt Mahatlek [S.62]
  • 2.9.3.3 Phing [S.62]
  • 2.9.3.? Pae [erwähnt S. 86]
  • 2.9.5.? Det [erwähnt S. 38 und 87]
  • 2.9.8.1 Lo [S.63]
  • 2.9.11.ii Chalaem Pradiyut [S.63]
  • 2.9.11.3 Chalaeng [S.63]
  • 2.10.3.1 Bong [S.63]
  • 2.10.4.1. Choen [S.63]
  • 2.10.5.? Re (Mom Re Sawatdiwat), Ehefrau von Prinz Svasti Vatanavisishta [erwähnt auf S. 39]
  • 2.10.5.? Lap (Mom Lap Sawatdiwat), Ehefrau von Prinz Svasti Vatanavisishta [erwähnt auf S. 39]
  • 2.10.6.1 Chom [S.64]
  • 2.10.6.2 Choei [S.64]
  • 2.11.1.v Kasen [S.64]
Chao Phraya Phichaiyat (Dan Bunnag)
  • 2.11.4.1 Dan [S.65] (Chao Phraya Phichaiyatเจ้าพระยาพิชัยญาติ), Landwirtschaftsminister unter Rama VII. (1930–1931), Präsident der Nationalversammlung (1932–1933)
  • 2.11.4.2 Dat [S.66]
  • 2.11.4.3 Den [S.66]
  • 2.11.4.4 Duang [S.66]
  • 2.11.4.5 Phong [S.66]
  • 2.11.7.1 Mali [S.67] (พระสุทธิสารวินิจฉัย)
  • 2.11.7.2 Sitthi [S.67]
  • 2.11.7.3 Charat [S.67]
  • 2.11.8.1 Sommat [S.67]
  • 2.15.2.2 Dara [S.67]
  • 2.15.2.7 Chamrat [S.67]
  • 2.15.3.1 Thanong [S.68]
  • 2.15.3.2 Phun [S.68]
  • 2.15.3.3 Thuan [S.68]
  • 2.15.3.4 Don [S.68]
  • 2.15.5.2 Chai [S.68]
  • 2.15.6.1 Phoem [S.68]
  • 2.15.9.1 Yong [S.68]

Generation 6

Linie Dit

  • 1.1.1.1.1 Wong [S.68]
  • 1.1.1.1.2 Chai [S.69]
  • 1.1.1.1.3 Chinชิน [S.69] (Ammat-ek Phraya Niphatkunphongพระยานิพัทธ์กุลพงศ์)
  • 1.1.1.1.4 Choy [S.69]
  • 1.1.1.2.1 Ten [S.70]
  • 1.1.1.2.2 Tiam [S.71]
  • 1.1.1.2.3 Tem [S.72]
  • 1.1.1.2.5 Tan [S.72]
  • 1.1.1.2.6 Toem [S.73] (Arzt)
  • 1.1.1.2.7 Din [S.74]
  • 1.1.1.2.8 Tomต่อม [S.74] (Phraya Aphibanratchamaitriพระยาอภิบาลราชไมตรี), Außenminister in der Regierung Phraya Phahon Phonphayuhasena (1933–1934)
  • 1.1.1.2.9 Tao [S.75]
  • 1.1.1.2.12 TitTo [S.75]
  • 1.1.1.3.1 Thewet [S.76]
  • 1.1.1.3.2 Thewa [S.76]
  • 1.1.1.5.2 Chit [S.76]
  • 1.1.1.9.1 Boet [S.76]
  • 1.1.1.14.1 Soem [S.76]
  • 1.1.1.16.1 On [S.77]
  • 1.1.1.16.2 Dit Mahatlek [S.77]
  • 1.1.1.17.1 Uthai [S.77]
  • 1.1.1.17.2 Mat [S.77]
  • 1.1.1.?(KaiPa).1 Khon [S.77]
  • 1.2.2.1.1 Chang [S.77]
  • 1.2.4.1.1 Choet [S.77]
  • 1.2.6.1.2 Chap [S.78]
  • 1.2.6.1.3 Chiu [S.79]
  • 1.2.6.2.1 Chik [S.80]
  • 1.4.?.?(Chuea).1 Prayun [S.80]
  • 1.5.2.?.? Krachang [erwähnt S. 108]
  • 1.6.1.1.1 Not [S.80]
  • 1.6.1.1.3 Num [S.80]
  • 1.6.1.2.? Phutchong [erwähnt S. 110]
  • 1.6.1.4.4 Banjob [S.81] (บรรจบ บุนนาค), General, Verteidigungsminister in der Regierung Anand Panyarachun (1992)
  • 1.6.1.4.5 Patchai [S.81]
  • 1.6.1.5.1 Chom [S.82]
  • 1.8.2.1.? Thawi [erwähnt S. 54]
  • 1.8.4.3.1 Thapana [S.82]
  • 1.9.2.1.2 Chotiphat [S.82]
  • 1.9.2.1.3 Phadet [S.82]
  • 1.9.2.1.4 Sihadet [S.83]
  • 1.9.2.1.5 Wathana [S.83]
  • 1.9.8.4.3 Prachakra [S.83]
  • 1.12.3.3.2 Phosom [S.84]
  • 1.14.1.3.2 Samarom [S.84]
  • 1.14.5.3.1 Surathoenสุรเทิน [S.84] (1916–1968), Stellvertretender Leiter der Informationsabteilung der FAO-Regionalstelle Asien und Fernost; Berater und Vertrauter von König Rama IX., spielte in der Jazzband des Königs[16][17]
  • 1.14.14.1.1 Anat [S.85]
  • 1.15.?.?(Phit).? Phi [erwähnt S. 111]
  • 1.15.?.?(Phing).1 Salang [S.86]
  • 1.15.?.?(Phing).iii Oraphon [S.86]

Linie That

  • 2.9.3.?.1 Bunmak [S.86]
  • 2.9.5.?.1 Dat [S.87]
  • 2.10.3.1.1 Rabin [S.87]
  • 2.10.4.1.3 Manop [S.87]
  • 2.10.6.2.2 Uaichai [S.88]
  • 2.10.6.2.4 Prachoen [S.88]
  • 2.11.1.v.3 (oder Sohn von Ket) Pleng [S.88]
  • 2.11.4.1.1 Saduak [S.89]
  • 2.11.4.1.i Sadap Salak [S.89]
  • 2.11.4.1.ii Sadom Salak [S.89]
  • 2.11.4.1.3 Luean [S.90]
  • 2.11.4.1.? Yon (นายแพทย์ยนต) [erwähnt S. 65]
  • 2.11.4.1.7 Yot [S.91]
  • 2.11.4.1.9 Danin [S.92]
  • 2.11.4.1.xii Maladi Wasinon [S.92]
  • 2.11.4.2.1 Duean [S.93] (เดือน บุนนาค; 1905–1982), Dekan der Fakultät für Handel und Rechnungswesen und der Wirtschaftswissenschaftlichen Fakultät, später Rektor der Thammasat-Universität; Wissenschaftsminister in der Regierung Pridi Phanomyong (1946), Wissenschafts- und Handelsminister sowie stellvertretender Ministerpräsident in der Regierung Thawan Thamrongnawasawat (1947)
  • 2.11.4.2.2 Dum [S.94]
  • 2.11.4.2.4 Fregattenkapitän Duan [S.94]
  • 2.11.4.3.4 Din [S.94]
  • 2.11.7.1.2 Marut [S.95] (มารุต บุนนาค; geboren 1924), Generalsekretär der Demokratischen Partei (1979–82), Justiz- (1980–83), Gesundheits- (1983–86) und Bildungsminister (1986–88) in der Regierung Prem Tinsulanonda, Gesundheitsminister in der Regierung Chatichai Choonhavan (1989–90), Präsident der Nationalversammlung (1992–95)
  • 2.11.7.2.2 Suchit [S.95]
  • 2.11.7.3.ii Samonsi Wirawan [S.96]
  • 2.11.8.1.i Chatsi [S.96]
  • 2.15.3.1.6 Thawip [S.97]
  • 2.15.3.4.i Wana Chaimueanwong [S.97]
  • 2.15.3.4.ii Chawi [S.98]
  • 2.15.6.1.1 Anuwat [S.98]

Generation 7

Linie Dit

  • 1.1.1.1.1.i Sophaphan Kumarakhun Na Nakhon [S.99]
  • 1.1.1.1.1.1 Wilat [S.99]
  • 1.1.1.1.2.1 Chuea [S.99]
  • 1.1.1.1.2.4 Ching [S.99]
Chan Bunnag
  • 1.1.1.1.3.? Chanชาญ, war mit seinem Bruder Lek in der Filmbranche tätig, sie komponierten die Filmmusik zu Pridi Phanomyongs Film King of the White Elephant, Widerstandskämpfer der Seri-Thai-Bewegung, Senator, 1952 verschwunden, vermutlich von Polizisten im Auftrag von Phao Siyanon ermordet[18][19]
  • 1.1.1.1.3.? Lek, wie Chan Filmemacher, Seri-Thai-Kämpfer, zusammen mit seinem Bruder 1952 verschwunden, vermutlich ermordet[18][19]
  • 1.1.1.1.3.iii Mom Prim หม่อมปริม (1923–) [S.100], Schauspielerin, Gattin des Regisseurs Prinz Bhanuband Yugala
  • 1.1.1.2.2.i Tawan Surawong [S.101]
  • 1.1.1.2.2.ii Worandap Chatrakun Na Ayutthaya [S.102]
  • 1.1.1.2.2.1 Tapanawong [S.102]
  • 1.1.1.2.2.2 Tophongphat [S.103]
  • 1.1.1.2.2.3 Phawat [S.103]
  • 1.1.1.2.3.1 Temi [S.104]
  • 1.1.1.2.8.1 Tun [S.104], Sohn (1) Tej (prominenter Historiker, Diplomat, kurzzeitig Außenminister in der Regierung Samak Sundaravej (2008)) [S.114]
  • 1.1.1.2.9.iii Tuangphak Thammaphanit [S.105]
  • 1.1.1.2.9.v Chuangchuen Hudasing [S.105]
  • 1.1.1.2.9.2 Samret [S.106]
  • 1.1.1.2.12.1 Phithaya [S.107]
  • 1.1.1.14.1.4 Samphan [S.107]
  • 1.1.1.17.1.2 Suriyan [S.107]
  • 1.1.1.?(KaiPa).1.1 Sanchai
  • 1.2.4.1.1.4 Rawiwong [S.108]
  • 1.2.6.1.3.4 Chatsom [S.108]
  • 1.5.2.?.?(Krachang).2 Satcha [S.108]
  • 1.6.1.1.3.iii Butsakon [S.109]
  • 1.6.1.2.?(Photchong).2 Sawatdi [S.110]
  • 1.8.2.1.?(Thawi).2 Thawip [S.110]
  • 1.14.5.3.1.1 Krimet [S.110]
  • 1.14.14.1.1.i Oranit [S.111]
  • 1.15.?.?(Phit).?(Phi).1 Chayawat [S.111]

Linie That

  • 2.9.5.?(Det).1.2 Decha [S.111]
  • 2.10.3.1.1.1 Sirot [S.112]
  • 2.11.1.v.3.3 Siriphong [S.114]
  • 2.11.4.1.3.2 Liulalong [S.112], Sohn(3) Domdet [S.115]
  • 2.11.4.1.3.4 Loiluean [S.112]
  • 2.11.4.1.4.4 Linda [S.112]
  • 2.11.4.1.?(Yon).ii Yayisichaloem Sinlapanleng [S.113]
  • 2.11.4.1.7.1 Yiam Manophop [S.113]

Literatur

  • Natthawut Sutthisongkhram: เจ้าพระยาและสมเด็จเจ้าพระยาบางท่านในสกุลบุนนาค [Chaophraya lae somdet chaophraya bang than nai sakun Bunnak; Einige Chaophraya und Somdet Chaophraya aus der Familie Bunnag]. Bangkok 1974.
  • Sud Chonchirdsin: Bunnag Family. A Persian-Siamese Influential Lineage. In: Southeast Asia. A Historical Encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor. ABC-CLIO, Santa Barbara CA 2004, S. 288–290.
  • Christoph Marcinkowski: The Safavid Presence in the Indian Ocean: A Reappraisal of the Ship of Solayman, a Seventeenth-Century Travel Account to Siam. In: Iran and the World in the Safavid Age. I.B. Tauris, London 2012.
  • M. Ismail Marcinkowski: From Isfahan to Ayutthaya. Contacts Between Iran and Siam in the 17th Century. Pustaka Nasional, Singapur 2005.
  • David K. Wyatt: Family Politics in Nineteenth Century Thailand. In: Journal of Southeast Asian History, Band 9, September 1968, S. 208–228.
  • David K. Wyatt: Thailand. A Short History. Silkworm Books, Chiang Mai 1984. ISBN 974-7047-44-6
  • David K. Wyatt: Studies in Thai History. Silkworm Books, Chiang Mai 1994. ISBN 974-7047-19-5
  • David K. Wyatt: Siam in Mind. Silkworm Books, Chiang Mai 2002. ISBN 974-7551-72-1
  • Prinz Dhani: The Reconstruction of Rama I of the Chakri Dynasty. In: Journal of the Siam Society, Vol. XLIII Part 1, August 1955. siamese-heritage.org (PDF; 1,4 MB); abgerufen am 31. Oktober 2012.
  • From Isfahan to Ayutthaya. books.google.com

Einzelnachweise

  1. Aus der Chronik der Familie Bunnag (Memento vom 27. Januar 2015 im Internet Archive) bunnag.in.th (thailändisch).
  2. Chronik der Familie Bunnag – „Chao Phraya Bowon Ratchanaiyok“. (Memento vom 27. Januar 2015 im Internet Archive) bunnag.in.th (thailändisch).
  3. A history of the Chula Raja Montri position (Sheikh'ul – Islam). (Memento des Originals vom 19. Januar 2017 im Internet Archive)  Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/cat.inist.fr inist.fr
  4. John O’Kane (Übers.): The Ship of Sulaiman. Routledge & Kegan, London 1972, ISBN 0-7100-7238-4.
  5. Sud Chonchirdsin: Bunnag Family. 2004, S. 289.
  6. Barend Jan Terwiel: Thailand’s Political History. From the Fall of Ayutthaya in 1767 to Recent Times. 2005, S. 138.
  7. Chris Baker, Pasuk Phongphaichit: A History of Thailand. 2. Auflage, Cambridge University Press, 2009, S. 30.
  8. Baker, Pasuk: A History of Thailand. 2009, S. 45.
  9. Paul M. Handley: The King Never Smiles. Yale University Press, 2006, S. 32.
  10. Baker, Pasuk: A History of Thailand. 2009, S. 52.
  11. Craig J. Reynolds: National Identity and Its Defenders. Thailand Today. Silkworm Books, 2002, S. 165.
  12. Lipi Ghosh: Religion, Sex and Issues of Identity. Women in Thailand. In: Women Across Asia. Issues of Identities. Gyan Publishing House, 2006, S. 233.
  13. Baker, Pasuk: A History of Thailand. 2009, S. 302.
  14. David B. Johnston: Opening a Frontier. The Expansion of Rice Cultivation in Central Thailand in the 1890s. In: Population, Land and Structural Change in Sri Lanka and Thailand. Contributions to Asian Studies, Band 9, Brill, Leiden 1976, S. 27–44, auf S. 32.
  15. Siam and Siamese at the 1878 International Exhibition, Paris. (PDF) In: Journal of the Siam Society, Band 95, 2007, S. 199–203.
  16. thailand.prd.go.th:King Bhumibol Adulyadej and Music (Memento vom 14. Juli 2014 im Internet Archive) (englisch)
  17. Bangkok Post: The Jazzy King. In: thaifestbythebeach.com. Archiviert vom Original (nicht mehr online verfügbar) am 8. Dezember 2015; abgerufen am 11. März 2023 (Sonderausgabe zum 60. Thronjubiläum).
  18. a b Thak Chaloemtiarana: Thailand. The Politics of Despotic Paternalism. Cornell Southeast Asia Program, Ithaca (NY) 2007, S. 61–62.
  19. a b Donald F. Cooper: Thailand. Dictatorship Or Democracy? 1995, S. 145.